تقویت کودک درون
يادمه از بچگي پدرم ارزش خاصي براي تربيت فرزند قائل بود و هميشه به مادرم تاكيد ميكرد كه مراقب بچه ها باش،مبادا حواست نباشه تو بازي بخورند زمين يه جاييشون عيبي پيدا كنه…الان كه بزرگ شدم متوجه شدم كه رفتارهاي درستي كه پدر و مادرم در كودكي با من كردند باعث رشد درست عزت نفس در من شد ،تا من در جواني از عزت نفس خوبي بهره ببرم و كودك درونم هميشه حالش خوب باشه،بدليل اينكه در كودكي برايم تروما درست نكردند،و تازه بالعكس ،پدرو مادرم هر كاري ميكردند تا من شاد و خوشحال باشم و هميشه به خلاقيت هام اهميت ميدادن،و اين رفتارها در من كودكي با روان سالم را رشد و پرورش داد
از نو کودک شو تا خلاق باشی همه ی کودکان خلاق اند برای خلاق بودن باید اول از ذهن تعصبات و پیشداوری ها آزاد شوید.
آدم خلاق کسی است که چیزهای تازه را امتحان میکند. او هرگز نمی تواند مثل یک ربات یا آدم واره رفتار کند. چرا که ربات ها هرگز خلاق نیستند و فقط کارهای تکراری از آنها سر می زند.
بنابر این دوباره کودک شو تا خلاق شوی همه ی بچه ها خلاق اند. همه ی بچه ها هر کجا که به دنیا آمده باشند، خلاق اند. این
ما هستیم که راه خلاقیت آنها را سد می کنیم ما خلاقیت آنها را خرد نابود و زیر پا له میکنیم و بعد شروع می کنیم که راه صحیح انجام کارها را به آنها آموزش دهیم
فراموش نکنید که افراد خلاق همیشه سعی دارند راه های عوضی را امتحان کنند. اگر همیشه راه درست را بروید، هرگز خلاق نخواهید بود، زیرا «راه صحیح چیزی نیست جز راه کشف شده توسط دیگران البته با کمک راه صحیح نیز می توان چیزی ساخت و یا یک تولید کننده تهیه کننده و یا تکنسین شد اما راه صحیح هرگز از شما یک آفریننده یا پدید آورنده نخواهد ساخت.
تفاوت بین یک تولید کننده و یک آفریننده در چیست؟ تولید کننده راه صحیح و معمولاً اقتصادی ترین راه انجام یک کار را می داند. و می کوشد تا با کمترین تلاش به بیشترین نتایج دست یابد. او صرفا یک تولید کننده است. اما یک آفریننده به این در و آن در می زند. درست نمی داند راه صحیح انجام یک کار کدام است پس بارها و بارها به جست وجو و تحقیق خود در مسیرهای مختلف ادامه می دهد. چندین بار راه نادرست را طی می کند و به هر جا که حرکت کند چیزهایی می آموزد او از این طریق غنی تر و پخته تر می شود و کاری را انجام می دهد که پیش از آن هیچ کس موفق به انجامش نشده است در حالی که اگر راه صحیح از پیش تعیین شده را دنبال می کرد قادر نبود به آفرینش و خلاقیت برسد.
معلم یک مدرسه ی مذهبی از شاگردانش میخواهد که تصویر خانواده ی مقدس را بکشند. وقتی نقاشی ها را جمع می کند. می بیند که بیشتر از بچه ها نقاشیهایی معمولی ای از خانواده ی مقدس کشیده اند. خانواده ی مقدس در طویله خانواده ی مقدس سوار بر قاطر و چیزهایی از این قبیل اما یکی از نقاشی ها هواپیمایی را با چهار سرنشین نشان می داد که سرهایشان را به شیشه های پنجره چسبانده بودند. معلم صاحب نقاشی را صدا می زند تا نقاشی اش را توضیح دهد و به او می گوید: «می توانم بفهمم سه تا از این سرها که کشیده ای مال کیست حضرت یوسف حضرت مریم و حضرت مسیح اما چهارمی سر چه کسی است؟ پسر بچه
جواب می دهد: «آهان او یونیوس، خلبان هواپیماست
این زیباست. این خلاقیت است. معلوم میشود که این بچه چیزهایی را کشف کرده است. اما این کار فقط از کودکان ساخته . ما جرأت چنین کارهایی را نداریم، چرا که می ترسیم نکند احمق جلوه کنیم.
ولی واقعیت این است که یک آفریننده باید بتواند که حتی احمق به نظر برسد. او باید این به اصطلاح آبرو و حیثیت خود را به مخاطره بیندازد. به همین دلیل هم همیشه شاعران نقاش ها، رقصندگان و موسیقی دانهایی را می بینیم که آدم های چندان آبرومند محترمی نیستند ولی بسیار خلاق و دوست داشتنی هستند. البته تا وقتی که هنوز آبرویی دست و پا نکرده اند و جایزه ی نوبل نگرفته اند چرا که در آن صورت و از آن لحظه به بعد خلاقیت دود می شود و به هوا می رود
براستی چه اتفاقی می افتد؟ آیا تا به حال برنده ی جایزه ی نوبلی را دیدید که کار ارزشمند دیگری ارائه دهد؟ و یا آدم خوشنام و سرشناسی را دیده اید که قادر به انجام کار خلاقی باشد؟ او از خلاقیت وحشت دارد. چرا که اگر دست از پا خطا کند یا چنانچه اشتباهی رخ دهد، دیگر اعتبار و حیثیتی برایش نمی ماند. این از عهده ی او خارج است. این است که یک هنرمند پس از آنکه وجهه و اعتباری یافت دیگر مرده و بی جان می شود.
صفت خلاق را تنها به افرادی میتوان داد که آماده اند حیثیت و غرور و عزت خود را بارها و بارها در معرض تاراج قرار داده و با شهامت به استقبال کارهایی بروند که دیگران آن را وقت تلف کردن میدانند مردم همیشه افراد آفرینشگر را دیوانه قلمداد می کنند. البته دنیا دیر یا زود به ارزش آنهایی خواهد برد. ولی اذهان عمومی همچنان بر این باورند که افراد آفرینشگر آدم های نامتعارف و عجیبی هستند.
تمام انسان ها با ظرفیت های لازم و کامل برای آفرینشگری و خلاقیت یا به دنیا می گذارند. بدون استثنا همه ی کودکان سعی دارند آفریننده باشند، اما ما دست و پایشان را می بندیم ما فورد را دست به کار می شویم تا طرز صحیح انجام کارها را را به به آنها آموزش دهیم و همین که آنها راه درست را آموختند، دیگر به ربوت تبدیل می شوند. بعد بارها و بارها همان کار صحیح را تکرار می کنند. و هر قدر بیشتر این کار را انجام می دهند بازده بهتری پیدا می کنند و هر قدر بر کارآیی آنها افزوده می شود، بیشتر برایشان کف می زنیم و به آنها جایزه می دهیم.
در سنین بین هفت تا چهارده سالگی تغییراتی در کودک رخ میدهد که چگونگی آن ذهن روان شناسان بسیاری را در سراسر جهان به خود مشغول داشته است.
هر انسان در مغز خود دو نیمکره و بنابر این دو ذهن دارد نیمکره ی چپ ذهنی غیر خلاق است. این قسمت به لحاظ فنی بسیار توان است، ولی تا آنجا که به خلاقیت مربوط می شود به کلی ناتوان است؛ فقط وقتی میتواند کاری را انجام دهد که قبلاً آن را آموخته
باشد. و خیلی هم مؤثر و بی عیب و نقص کار انجام می دهد. نیمکره ی چپ مکانیکی است. این نیمکره نیمکره ی استدلال منطق و ریاضی است. نیمکره ی محاسبه مهارت انضباط و نظم است.
نیمکره ی راست درست عکس نیمکره ی چپ عمل می کند. نیمکره ی راست نیمکره ی اغتشاش است نه نظم نیمکره ی شعر و شاعری است به نثر نیمکره ی عشق است. به منطق از احساس فوق العاده زیبایی برخوردار است. این نیمکره دارای استعداد بسیار عمیقی در رابطه با خلاقیت و نوآوری است. اما کار آمد نیست. چرا که آفرینشگر از آنجا که مدام مشغول آزمایش و خطاست نمی تواند با کفایت و کارآمد باشد.
آفرینشگر نمی تواند یک جا بند شود. او خانه به دوش است، کوله بارش را بر همین است. قرنها الکل چنین وظیفه ای را بر عهده داشته، اما اکنون مواد مخدر پشتش حمل می کند. برای ملاقاتی شبانه در شهری اتراق می کند، اما فردا صبح دوباره بار و بندیلش را جمع می کند و غیبش می زند.
او هیچ گاه صاحبخانه نیست چرا که نمی تواند در یک جا سکونت کند؛ سکونت برای او یعنی مرگ او همیشه آماده ی خطر کردن است و خطر کردن برایش حکم وصال با معشوق را دارد.
در هنگام تولد نیمکره ی راست فعال و نیمکره ی چپ غیر فعال است. بعد ما آموزش به کودک را آغاز میکنیم آن هم از روی نا آگاهی و به شکلی غیر علمی در طول سالیان عمر این ترفند را می آموزیم که چه گونه انرژی را از نیمکره ی آموزش اجباری در نابود ساختن کامل نیمکره ی راست توفیق کامل یافته است. غرب زیادی تحصیل کرده است و در واقع در این راه به افراط رفته است. به گونه ای که اکنون به نظر می رسد دیگر چاره ای وجود ندارد، مگر آنکه در دانشگاه ها کالج ها، و یا مدارس ترفندی به کار گرفته شده با وسیله ای عرضه شود که بتواند. با کمک به نیمکره ی راست آن را از نو احیا کند جلوگیری از اعتیاد به مواد مخدر به وسیله ی قانون به تنهایی غیر ممکن است و تنها راه ممکن برای جلوگیری از اعتیاد بازگشت مجدد تعادل درونی انسان است.
تقاضا برای مواد مخدر از آن روست که فوراً دنده را عوض می کنند . یعنی مسیر انرژی را از نیمکرهی چپ به نیمکرهی راست تغییر میدهد. همهی هنر مواد مخدر آفرینشگر نمی تواند یک جا بند شود. او خانه به دوش است، کوله بارش را بر همین است. قرنها الکل چنین وظیفه ای را بر عهده داشته، اما اکنون مواد مخدر جای الکل را گرفته است؛ ال اس دی ماری جو آنا، سایلو سایبین و … براحتی در دسترس هستند و پیش بینی می شود که در آینده حتی مواد مخدر قوی تری هم به بازار بیایند.
در این میان نمی توان مصرف کننده ی ماده ی مخدر را تبه کار دانست بلکه در واقع این سیاستمداران و کارشناس های آموزش و پرورش هستند که تبه کارند. آنها گناهکارند. چرا که ذهن آدم ها را به افراط کشانده اند. به افراطی که نوشداروی آن تنها عصیان است. و چه نیاز شدیدی شعر و شاعری به کلی از زندگی مردم محو شده است، زیبایی رخت بر بسته و چهره ی عشق دیگر پیدا نیست. در عوض
بودن باید همه ی آن چیزهایی که اجتماع برایتان بافته رشته کنید. همه ی آن کارهایی که بدان و مادر و آموزگارانتان بر سر شما آورده اند خنثی کنید همه ی رشته های پلیس و پنبه کنید و بعد خواهید دید از نو خلاق میشوید و دوباره همان
و هیجانی که از آن آغاز داشتید قلب شما را به تپش در خواهد آورد. آن شور و سرمستی
ده هنوز در قلب شما در انتظار است.
راست به نیمکره ی چپ جابه جا کنیم چه طور تکمه ی بازدارنده ی نیمکره ی راست را فشار دهیم و استارت نیمکره ی چپ را روشن کنیم. سیستم آموزشی ما سرتا پا همین است. از کودکستان تا دانشگاه همه ی به اصطلاح آموزش و پرورش ما همین است. تلاش برای نابودی نیمکره ی راست و کمک به نیمکره ی چپ و زمانی بین هفت تا چهارده سالگی بالاخره موفق میشویم و به هدف می زنیم آن موقع دیگر روح کودک کشته و نابود شده است و این است تغییری که در سنین نوجوانی از هفت تا چهارده سالگی رخ می دهد.
از این پس دیگر کودک خودرو و وحشی نیست او به یک شهروند رام و سر به راه مبدل و مشغول آموختن شیوه های انضباطی زبان منطق و تمرین های یکنواخت شده است. در مدرسه رقابت با دیگران را آغاز کرده و به یک آدم خود خواه تبدیل می شود و همه ی آن چیزهای روان نژندی را که در اجتماع شایع است، فرا می گیرد. او به قدرت و پول علاقه مند شده و به این فکر می افتد که چه طور که چه طور به مدارج بالای تحصیلی صعود کند تا اقتدار بیشتری به دست آورد. چه طور می شود پول بیشتری داشت، خانه ی بزرگی دست و پا کرد و … او مدام از چیزی به چیز دیگر روی می کند. بعد نیمکره ی راست او بیش از پیش از فعالیت باز می ماند . یا صرفاً وقتی فعال می شود که فرد در رویا در دوره ی حرکت سریع چشم، در خواب به سر ندارد. اگر مراقبه به می برد و یا گاهی که مخدر مصرف کرده است.
بزرگترین علت کشش به مواد مخدر در غرب، صرفاً این است که غرب به دلیل پول، قدرت و نفوذ به تنها خدایان روی زمین تبدیل شده اند.
بشریت چه طور می تواند بدون عشق و شعر و لذت و جشن و پایکوبی به حیات ادامه دهد؟ این زندگی دیری نخواهد پایید و انتظار از نسل های جدید نیز غیر منصفانه و بیهوده به نظر می رسد. این موضوع که مصرف کنندگان مواد مخدر تقریباً همیشه جزو اخراجی ها هستند، مسلماً اتفاقی نیست. آنها از صحنه ی دانشگاه ها، کالج ها و مدارس محو می شوند و این بخشی از همان عصیان است.
همین که انسان لذت مصرف مواد مخدر را چشید ترک دادن او بسیار دشوار خواهد بود. مواد مخدر فقط هنگامی میتواند کنار گذاشته شود که راه های بهتری را بتوان برای آزاد ساختن قریحه ی شعر و شاعری یافت. مراقبه راه بهتری است. و ضررش هم از هر نوع ماده ی شیمیایی کمتر است. در حقیقت مراقبه به هیچ وجه زبان آور نیست بلکه بسیار مفید است. علاوه بر این، مراقبه دقیقاً همان تأثیر را دارد، یعنی کلید ذهن تو را از نیمکره ی چپ به نیمکره ی راست جابه جا می کند و ظرفیت درونی خلاقیت را در تو آزاد می سازد.
با فاجعه ی عظیمی که قرار است در سراسر دنیا از طریق مواد مخدر اتفاق بیفتند، تنها از یک راه می توان مقابله کرد و آن مراقبه است. هیچ راه دیگری وجود طور روز افزون رواج یابد و بیش از پیش در زندگی مردم وارد شود دیگر جایی برای مواد مخدر باقی نمی ماند.
پس آموزش نیز باید به این سمت سوق داده شود. ای کاش به کودکان بیاموزند
که در ذهنشان هر دو نیمکره وجود دارد و به آنها یاد بدهند چه طور و چه وقت از هر یک از توانایی های خود استفاده کنند موقعیت هایی وجود دارند که در آن فقط به نیمکره ی چپ مغز احتیاج است. مثلاً به هنگام انجام محاسبات تجاری ولی اوقانی هم هستند که فقط به نیمکره ی راست نیاز داریم.
نیمکره ی راست هدف است و نیمکره ی چپ وسیله نیمکره ی چپ باید در شیوه ی احمقانه ی دیگران رفتار کند. خدمت نیمکره ی راست باشد نیمکره ی راست ارباب است. زیرا تو پول در می آوری، فقط به این خاطر که میخواهی از زندگی ات لذت ببری و آن را جشن بگیری تو می خواهی یک ترازنامه ی بانکی مشخص داشته باشی که بتوانی فقط عشق کنی تو کار میکنی که فقط بتوانی بازی کرده باشی و یا اینکه فقط بتوانی لحظه ای بیارامی و استراحت کنی پس این آرامش است که هدف باقی می ماند، کار هدف نیست.
موازین اخلاقی کار از بقایای گذشته است و باید آن را دور ریخت و انقلابی حقیقی در دنیای آموزش و پرورش به راه انداخت. مردم را کودکان را نباید به رعایت الگوهای تکراری و ادار کرد واقعاً آموزش شما چیست؟ آیا تا به حال آن را دقیقاً بررسی کرده اید؟ آیا هیچ شده درباره اش عمیقاً بیند بشید؟
آموزش صرفاً یک پرورش حافظه است. از این راه باهوش نمی شویم، بلکه مرتباً بی هوش و بی هوش تر میشویم و آخر سر یک احمق تمام عیار از کار در می آییم بچه ها در بدو ورود به مدرسه بسیار باهوشند، اما بندرت ممکن
همه خلاق به دنیا می آیند اما فقط عده ی معدودی از مردم خلاق باقی میمانند اگر میخواهید خلاق باشید باید خطر کردن پیشه ی شما باشد. مطمئن باشید که به زحمتش می ارزد. کمی خلاقیت ارزشمندتر از کل این جهان و قلمرو آن است.
است کسی پایش را از دانشگاه بیرون بگذارد و هنوز باهوش باشد. این اتفاق بسیار نادری است. دانشگاه تقریباً همیشه در کارش موفق است، بله شما با مدرک بیرون می آیید ولی این مدارج تحصیلی را به قیمت گزافی به دست آورده اید . به قیمت از دست دادن هوش و لذت زندگی چرا؟ چون کار کرد نیمکره ی راست خود را از دست داده اید و چه آموخته اید؟ اطلاعات ذهن شمایر از محفوظات است میتوانید تکرار کنید توان آن را دارید که از نو تولید کنید. داستان امتحاناتی هم که میدهید همین است. در امتحانات هم کسی با هوش تلقی می شود که بتواند همه ی آن محفوظات بلعیده را استفراغ کند. ابتدا مجبور است همه را ببلعد و بعد در اوراق امتحانی همه را یکجا بالا بیاورد. اگر توانستید به شکل کارآمد و مؤثری استفراغ کنید، خب شکی نیست که باهوش هستید. اگر دقیقاً همان چیزی را که به خوردتان داده اند، استفراغ کنید. هوشمندی خود را ثابت کرده اید.
آدم باهوش با این سیستم آموزشی هماهنگ نمی شود. آیا می دانید آلبرت انیشتین نتوانست در امتحان ورود به دانشگاه قبول شود؟ آن هم با چنان هوش خلاقی البته به خاطر همان هوش خلاق بود که انیشتین نمی توانست به همان نیمکره ی راست هدف است و نیمکره ی چپ وسیله نیمکره ی چپ باید در شیوه ی احمقانه ی دیگران رفتار کند.
همه ی به اصطلاح برندگان مدال طلا در مدارس، کالج ها و دانشگاه ها کجا هستند؟ آنها هرگز به درد بخور از کار در نمی آیند. افتخار و سرافرازی آنها به مدال های طلای شان ختم می شود بعد دیگر هیچ اثری از آنها نیست، زندگی هیچ دینی نسبت به آنها ندارد. براستی چه بر سر این گونه آدم ها می آید؟ ما آنها را نابود کرده ایم آنها گواهی نامه هایشان را خریده و همه را گم کرده اند و اکنون فقط یدک کش همه ی گواهی نامه ها و درجه ها و مدال ها هستند.
این نوع آموزش را باید به کل دگرگون کرد باید لذت و نشاط بیشتری را به کلاسهای درس آورد. باید بی نظمی بیشتری به دانشگاه ها بخشید . پایکوبی بیشتر آواز بیشتر شعر و شاعری بیشتر، خلاقیت بیشتر و هوش بیشتر این همه وابستگی به محفوظات را باید کنار گذاشت.
باید به مردم کمک کرد تا باهوش تر باشند. وقتی کسی به شیوه ی جدیدی پاسخ می دهد، باید برایش ارزش قائل شد. هیچ پاسخ صحیحی نباید در بین باشد. چرا که پاسخ صحیح واحدی وجود ندارد. پاسخ فقط یا احمقانه است یا هوشمندانه دسته بندی درست و نادرست خودش اشتباه است، هیچ پاسخ درست و با تا درستی وجود ندارد. پاسخ یا تکراری و احمقانه است و یا خلاق، مسئولانه
و هوشمندانه، حتی اگر پاسخ تکراری ظاهراً صحیح باشد، نباید بهای چندانی به آن داد. چون فقط یک چیز تکراری است و بر عکس حتی اگر اگر پاسخ هوشمندانه آن داد. چون فقط یک چیز تکراری است و بر عکس حتی اگر اگر پاسخ هوشمندانه تحسین کرد، چون تازه است و نشانه ی هوشمندی
برای خلاق بودن باید همه ی آن چیزهایی که اجتماع برایتان بافته رشته کنید.
همه ی آن کارهایی که پدر و مادر و آموزگارانتان بر سر شما آورده اند خنثی کنید.
همه ی رشته های پلیس و سیاستمدارها و تبلیغات چی ها را پنبه کنید و بعد خواهید دید از نو خلاق می شوید و دوباره همان شور و هیجانی که از آن آغاز داشتید، قلب شما را به تپش در خواهد آورد. آن شور و سرمستی سرکوب شده هنوز در قلب شما در انتظار است. می توانید حلقه های در هم پیچیده ی آن را از هم باز کنید. و وقتی پیچ ها و گره های آن انرژی خلاق از هم باز شد و به جریان درآمد، آنگاه شما متدین واقعی هستید خداشناس کسی است که خلاق است. همه خلاق به دنیا می آیند، اما فقط عده ی معدودی از مردم خلاق باقی می مانند.
شما می توانید که خود را از دام برهانید. البته شهامت زیادی لازم است. زیرا وقتی شروع میکنید تا بلاهایی را که اجتماع بر سرتان آورده است نقش بر آب کنید، احترام و اعتبار خود را از دست می دهید. دیگر کسی شما را لایق احترام نمی داند و از نظر دیگران غول بی شاخ و دم و عجیب و غریبی می شوید که با دیدنتان پیش خود فکر میکنند این بیچاره چه بدبختی ای سرش آمده که به این روز افتاده این بزرگترین شهامتی است که باید به خرج دهید. شهامت پاگذاشتن در زندگی ای که در آن مردم شما را موجود عجیب و غریبی تصور کنند.
طبیعتاً باید خطر کنید. چرا که اگر میخواهید خلاق باشید، باید خطر کردن پیشه ی شما باشد. مطمئن باشید که به زحمتش می ارزد. کمی خلاقیت ارزشمندتر از کل این جهان و قلمرو آن است.
((درپناه حق شاد باشيد و شاكر))
دیدگاهتان را بنویسید